Het is voor het eerst dat ik me waag aan het delen van mijn hersenspinsels met jullie. In mijn andere blogs heb ik het louter informatief gehouden. Wat ik schrijf terwijl de baby op bed ligt blijft ongedeeld op mijn bureaublad staan. Tot vandaag, omdat iemand me van de week vroeg wat ik nu graag doe. Ik hoorde mezelf zeggen dat dat verwonderen over het menselijk lichaam is. Ik vind het leuk om erover te schrijven. Maar mensen die mij kennen weten ook dat mijn gedachtes merkwaardig kunnen zijn. Wees hierbij gewaarschuwd.

‘Je bent een diertje

Oh, wonderlijk lichaam

Ik ken je zo slecht maar

jouw treft geen blaam

Een kistje met verhalen

Een voertuig in een stoet

Een zak met botten

Vaten vol bloed

Cellen met leven

en cellen met dood

En ongemerkt en zomaar

ben je opeens groot’

Deel 1 : de Handen 

Worstjes ,zijn ze als je baby bent. Kleine,dikke grijpers waar vanalles aan blijft kleven. Stofjes en bananenprut,als je dat net hebt gegeten.

Die handen lijken als je klein bent op het spel van de kermis: je gooit een muntje in het toestel en het lukt je nooit goed om die teddybeer te grijpen. ‘open’ en ‘dicht’ kunnen de handen goed. Dat wel. Als de handen groter en ouder worden veranderen die worstjes in stengels. Stengeltjes die we vingers noemen. Die kunnen afzonderlijk een dansje doen.

Elke vinger is anders van formaat en elk van hen kan de duim aanraken. Probeer maar eens. Je kunt ook de vinger aan de pols houden.

Sommige mensen doen dat heel vaak.

En vaak is er dan toch niets aan de hand.

Sommige mensen kijken in hun handen en denken dat het verhaal over hun leven hierin beschreven staat. De handpalm is één van de weinige plekken van een jong lichaam waar je diepe groeven en lijnen ziet. Drie diepe groeven en tal van losse lijntjes. Bij mij lijkt het op een sneeuwlandschap waar een schoolklas met sleetjes heeft gereden. Hoe ziet het er bij jou uit ?

En als je lang in bad bent geweest ontstaan er nog meer verhalen. Als je hard hebt gewerkt worden sommige plekken van je hand dikker en harder. Of je hebt hard met je hoofd gewerkt, dan kan het zijn je verhalen hebt tussen je wenkbrauwen en je voorhoofd.

Elke dag raken die vingers nieuwe stukjes aan. Stukje die koud zijn, die zacht zijn, stukjes die licht geven, stukjes van een ander, stukjes van jezelf, stukjes waar je doorheen zakt. Wat een avontuur moet dat zijn voor die vingers, als je elke dag weer een wereldreis maakt. Maar daar hebben we het niet over, anders zou je tijd tekort komen. Sommige mensen doen alsof hun handen ogen zijn. Sommige mensen doen alsof hun handen hun mond is.  Sommige mensen zeggen met hun handen : ‘Het is fijn dat je er bent’. Of, ‘heb je pijn ?’ ‘Ik ben hier’. Of ‘Ik wil liever alleen zijn’. Of ‘Kom hier , jij bent de liefste die ik ken’. Sommige mensen hebben twee rechterhanden die van alles kunnen. Of heb jij twee linkerhanden, of ééntje van allebei ?

Handen zijn vaak naakt en hebben geen kleren aan. Alleen als het heel koud is, of als het heel vies, netjes of stekelig is.

En heel vaak vertellen ze de waarheid. Heb je wel eens de handen van het ‘Joodse bruidje’ van Rembrand gezien ? Het meisje en de jongen kijken elkaar niet aan, maar hun handen vertellen hoe graag ze bij elkaar willen zijn. Als je later niets meer kunt zeggen met je mond en je benen willen niet meer , dan kan de hand nog hallo zeggen. Dat vaak nog wel.